بی اشتهایی عصبی

اصطلاح بی اشتهایی عصبی به معنی دقیق کلمه یعنی بی اشتهایی ناشی از عصبیت». اما این نام غلطی ،است زیرا بی اشتهایی به مشکل اصلی و نه حتی ضروری است. اساس بی اشتهایی عصبی، ترس شدید از افزایش وزن یا چاق شدن، همراه با رفتارهایی است که به وزن خیلی کم بدن منجر میشوند و توقف قاعدگی دیگر برای اینکه این تشخیص مقرر شود، لازم نیست تحقیقات حکایت دارند زنانی که قاعدگی آنها ادامه می یابد، ولی تمام ملاکهای تشخیصی دیگر بی اشتهایی عصبی را برآورده میکنند از لحاظ روان شناختی خیلی شبیه زنانی هستند که فقدان قاعدگی دارند . فقدان قاعدگی ملاکی نیست که بتواند در مورد مردان به کار رود در دختران پیش از بلوغ یا در زنانی که از داروهای هورمونی ضد حاملگی مصرف میکنند نیز به کار نمی رود.ملاکهای برای بی اشتهایی عصبی الف)محدودیت مصرف انرژی نسبت به نیازمندیها که به وزن بسیار کم بدن با توجه به سن، جنسیت، مسیر رشد و سلامت جسمانی منجر میشود وزن بسیار کم به صورت وزنی تعریف شده که کمتر از حداقل طبیعی یا در مورد کودکان و نوجوانان کمتر از حداقل مورد انتظار است. ب)ترس شدید از افزایش وزن یا چاق شدن با رفتار مداومی که در افزایش وزن اختلال ایجاد می کند، با اینکه فرد وزن بسیار کمی دارد. د)اختلال در نحوه ای که فرد وزن یا شکل بدنش را احساس میکند تأثیر بی مورد وزن یا شکل بدن بر ارزیابی از خویشتن یا عدم تشخیص مداوم جدی بودن کم وزنی کنونی گرچه ممکن است بی اشتهایی عصبی را به عنوان یک مشکل مدرن تصور کنیم، ولی قرنها قدمت دارد توصیفات روزه گرفتن شدید که احتمالاً . علایم بی اشتهایی عصبی بودند را میتوان در نوشته های مذهبی قدیمی پیدا کرد . با این حال، اولین گزارش پزشکی بی اشتهایی عصبی در سال ۱۶۸۹ توسط ریچارد مورتون منتشر شد. مورتون دو بیمار را شرح داد، دختر ۱۸ ساله و پسر ۱۶ ساله ای که از مصرف عصبی رنج میبردند که باعث تحلیل رفتن بافت بدن شده بود بیمار زن در نهایت فوت کرد، زیرا از درمان امتناع کرد. این اختلال تا سال ۱۸۷۳ که چارلز لاسگ در پاریس و سر ویلیام گال در لندن به طور مستقل این نشانگان بالینی را شرح دادند نام کنونی خود را نگرفته بود. گال (۱۸۸۸) در آخرین کتاب خود در مورد این اختلال دختر ۱۴ ساله ای را توصیف کرد که بدون دلیل آشکار بیزاری از غذا داشت؛ و مدت کوتاهی بعد از آن، از خوردن هر چیزی به جز یک فنجان چای یا قهوه، امتناع کرده بعد از اینکه خوردن مقداری غذای سبک هر چند ساعت برای این بیمار تجویز شد بهبود یافت بسیاری از بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی با اینکه ممکن است شدیداً لاغر یا حتى نزار به نظر برسند انکار میکنند که مشکل دارند. در واقع آنها از وزن کم خود احساس خشنودی می کنند اما با وجود این رضایت خاطر خموش، ممکن است درباره وزن خود تردید داشته باشند. امکان دارد که آنها با پوشیدن لباسهای گشاد یا گاهی حتی حمل اجسام بزرگ برای اینکه خود را سنگین تر از آنچه هستند جلوه دهند لاغری خود را مخفی کنند. بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی . امکان دارد که حتی به نوشیدن مقدار زیادی آب متوسل شوند تا وزن خود را به طور موقتی بالا ببرند.دو نوع بی اشتهای عصبی وجود دارد نوع محدود کننده و نوع پرخوری / پاکسازی، تفاوت اصلی بین این دو نوع فرعی به این موضوع مربوط میشود که چگونه بیماران وزن بسیار کم خود را حفظ میکنند. در نوع محدود کننده برای محدود کردن مقدار خوردن غذا، تلاش زیادی صورت میگیرد و مصرف کالری به دقت کنترل می.شود وقتی آنها پشت میز . غذاخوری هستند
بیش از حد آهسته می خورند غذای خود را به قطعه های بسیار کوچک تقسیم میکنند و مخفیانه غذا را دور میریزند . بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی لاغر و ضعیف هستند و با این حال انکار میکنند که در رابطه با وزن خود مشکل دارند آنها برای مخفی کردن لاغری خود دست به هر کاری می زنند، مثلاً لباسهای گشاد میپوشند یا قبل از اینکه وزن شوند مقدار بسیار زیادی آب می نوشند برای مثال در محیط بیمارستان محدود کردن مداوم مصرف غذا برای همۀ بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی امکان پذیر نیست. بیماران مبتلا به نوع پرخوری / پاکسازی بی اشتهایی عصبی، با بیماران مبتلا بـه بی اشتهایی عصبی نوع محدود کننده تفاوت دارند زیرا آنها ،پرخوری، پاکسازی، یا پرخوری و پاکسازی میکنند. پرخوری عبارت است از خوردن بدون کنترل مقادیری غذا که خیلی بیشتر از آن است که اغلب افراد در مدت زمان یکسان و تحت شرایط یکسان می خورند.