تأثیرات زیستی مورفین و هروئین

معمولاً مورفین و هروئین از طریق دود کردن، استنشاق خوردن، با تزریق زیر جلدی و تزریق مستقیم به داخل جریان خون وارد بدن می شوند. در ایالات متحده، معتادان جوان معمولاً از استنشاق به تزریق داخل جریان خون روی می آورند. غلیان وجدآمیز، از جمله تأثیرات فوری تزریق با استنشاق هروئین است که ۶۰ ثانیه یا بیشتر دوام می آورد که خیلی از معتادان آن را با ارگاسم جنسی مقایسه میرکنند. با این حال، معلوم شده که استفراغ و تهوع نیز بخشی از تأثیرات فوری مصرف هروئین و مورفین هستند. این وجد آمیز، نشئگی را به دنبال دارد که طی ،آن فرد معتاد معمولاً در حالت سست و بیحال در خود فرو می رود و در این مدت نیازهای بدن از جمله نیاز به غذا و آمیزش جنسی به طور چشمگیری کاهش می یابد؛ احساسهای خوشایند ،آرمیدگی ،سرخوشی و خیالپردازی حاکم می شوند. این تأثیرات از ۴ تا ۶ ساعت ادامه می یابند و مرحله منفی را در معتادان به دنبال دارد که میل به داروی بیشتر را ایجاد میکند. مصرف مواد افیونی طی یک دوره زمانی عموماً میل فیزیولوژیکی به این دارو را ایجاد می کند. زمان لازم برای عادت کردن به این دارو تفاوت دارد، اما برآورد شده است که مصرف مداوم طی مدت ۳۰ روز کفایت میکند. از آن به بعد ،مصرف کنندگان متوجه می شوند که از لحاظ فیزیولوژیکی به این دارو وابسته شده اند و وقتی آن را مصرف نمی کنند از نظر بدنی احساس می کنند بیمار هستند مصرف کنندگان مواد افیونی به تدریج نسبت به این دارو تحمل پرورش می دهند بنابراین برای دست یافتن به تأثیرات مطلوب به طور فزاینده ای مقادیر بیشتری ضرورت می یابد. در صورتی که افراد معتاد به مواد افیونی این مواد را ظرف تقریباً ۸ ساعت به دست نیاورند دستخوش نشانه های ترک میشوند ویژگی و شدت این واکنشها به چند عامل بستگی دارند که مقدار مواد مخدری که معمولأ مصرف می شود ، فواصل بین مصرف ها ، مدت اعتیاد ، و مخصوصا سلامت و شخصیت معتاد ،از آن جمله هستند.